چند آیه شریفه در قرآن کریم وجود دارد که عقوبت بخل را بیان کرده است. این دو آیه در ردیف آیاتى هستند که وقتى حضرات معصومین، علیهم السلام، هنگام قرائت قرآن به آن می ‏رسیدند، عابران کوچه صداى گریه آنان را می ‏شنیدند:

«و لا یحسبنّ الذین یبخلون بما آتاهم اللّه من فضله هو خیر لهم بل هو شرّ لهم سیتوقوّن ما بخلوا به یوم القیامة». [آل عمران ، 180]

و کسانى که خدا به آنچه از فضلش به آنان داده بخل می ‏ورزند، گمان نکنند که آن بخل به سود آنان است، بلکه آن بخل به زیانشان خواهد بود.

به زودى آنچه به آن بخل ورزیدند در روز قیامت طوق گردنشان می ‏شود.

خداوند می ‏فرماید: کسانى که از احسان و فضل خود ثروتشان دادم و بخل ورزیدند، گمان نکنند که این عمل به سودشان است، بلکه به زیانشان است. مالکان دوزخ در قیامت تمام ثروت اندوخته‏شان را به صورت حلقه‏ هاى آتش بر گردنشان می آویزند و می ‏گویند: این ثروت شماست که آن را در دنیا اندوخته بودید!

آیا نباید به وعده قرآن ایمان داشت؟! آیا انسان بخیل بازهم می ‏تواند با خواندن این آیه بگوید خدا مهربان است و مرا عقوبت نخواهد کرد؟!

«وَالَّذِینَ یَکْنِزُونَ الذَّهَبَ وَالْفِضَّةَ وَلاَ یُنفِقُونَهَا فِی سَبِیلِ اللّهِ فَبَشِّرْهُم بِعَذَابٍ أَلِیمٍ »[توبه ،34]

و کسانى را که طلا و نقره می ‏اندوزند و آن را در راه خدا هزینه نمی ‏کنند، به عذاب دردناکى مژده ده.

بخیل عذابى الیم خواهد داشت، هرکس که می خواهد باشد. کسانى که مدام ثروت اندوختند و بر موجودى حساب‏هاى بانکى خود افزودند و مردند، چه عقوبتى دردناک در انتظارشان است! به قول سنایى  غزنوى:

هرکه در زندگى بخیل بود

«یَوْمَ یُحْمَى? عَلَیْهَا فِی نَارِ جَهَنَّمَ فَتُکْوَى? بِهَا جِبَاهُهُمْ وَجُنُوبُهُمْ وَظُهُورُهُمْ ... هَ?ذَا مَا کَنَزْتُمْ لِأَنْفُسِکُمْ فَذُوقُوا مَا کُنْتُمْ تَکْنِزُونَ »[توبه ، 35]

روزى که آن اندوخته‏ها را در آتش دوزخ به شدّت گرما دهند و پیشانى و پهلو و پشتشان را به آن داغ کنند و به آنان نهیب زنند: این است ثروتى که براى خود اندوختید، پس کیفر زراندوزى خود را بچشید.

روزى که تمام ثروت اینان را به صورت فلز در جهنم می ‏گدازند، سپس آن‏ها را به پیشانیشان می ‏چسبانند (که دیگر تا ابد برداشته نمی ‏شود)

چرا به پیشانى؟ چون این‏ها به جاى خدا به پول سجده کردند و آن را معبود خود گرفتند. مالکان عذاب هم‏چنین آن فلزهاى گداخته را با این کنایه که بخیلان به پول عشق می ‏ورزیدند بر دو پهلوى آنان می چسبانند و می ‏گویند: این هم معشوقتان! نیز آن‏ها را به پشتشان می ‏چسبانند، چون اینان یک عمر حمّال پول بودند.

بعد به آنان می ‏گویند: «هذا ما کنزتم لأنفسهم»، چیزهایى که به پیشانى و پهلوها و پشتتان چسباندیم همان پول‏هایى است که به بانک‏ها سپرده بودید و همواره بر مبلغش می ‏افزودید. «فذوقوا ما کنتم تکنزون»، حالا از اندوخته ‏هاى خود بچشید.